Σχήμα 1
Το χρώμα των ερυθρών κρασιών ξεκινάει από το κόκκινο (κάτω στο σχήμα 1) και καταλήγει στο μαύρο-κόκκινο (πάνω στο σχήμα 1). 'Οπως είδαμε και στα λευκά κρασιά το χρώμα και εδώ είναι ένας αξιόπιστος δείκτης για να εκτιμήσουμε την ηλικία ενος κρασιού.
Ανάλογα, λοιπόν, με τον τύπο του ερυθρού κρασιού που δοκιμάζουμε, το χρώμα του προδίδει την ηλικία του αλλά και την περαιτέρω αντοχή του στο χρόνο. Ένα φρέσκο ερυθρό κρασί οφείλει να είναι σκούρο πορφυρό έως σκούρο κόκκινο - για ορισμένες ειδικές περιπτώσεις ποικιλιών. Στην περίπτωση αυτή ένα κρασί της κατηγορίας αυτής με ένα πολύ όμορφο βαθύ προφυρό - βιολετί χρώμα είναι στα νιάτα του ενώ όσο πιο προς το κεραμιδί είναι, αυτό δηλώνει κρασί που έχει περάσει ο χρόνος από πάνω του ή έχει συντηρηθεί άσχημα και έχει αρχίσει να οξειδώνεται. Αντίθετα ένα ερυθρό κρασί παλαίωσης, το οποίο έχει ωριμάσει σε δρύινα βαρέλια, ξεκινάει χρωματικά από το σκούρο κόκκινο και πάει μέχρι το σκούρο κεραμιδί όσο περνάει ο χρόνος από πάνω του. Στην περίπτωση αυτή το καφέ-μαύρο χρώμα δηλώνει πολύ προχωρημένη οξείδωση και άρα ένα κρασί κοντά στο τέλος της ζωής του.
Η Απόχρωση (ο χρωματισμός που εμφανίζεται στην άκρη του μυνίσκου του κρασιού όταν γύρουμε το ποτήρι υπό γωνία (Σχήμα 2)) στα ερυθρά κρασιά είναι λίγο πιο δύσκολο να εκτιμηθεί καθώς είναι πολλοί οι ενδιάμεσοι τόνοι και διακρίνονται σχετικά δύσκολα μεταξύ τους. Σε ένα φρέσκο κρασί οι "ανταύγειες" πρέπει να είναι σκούρες κόκκινες ακόμα και βιολετί ή μπλέ δηλώνοντας την φρεσκάδα και την νεότητα του κρασιού. Σε ένα παλαιωμένο ερυθρό πρέπει να είναι κόκκινες ή καστανές αλλά όχι παραπάνω από το χρώμα του κρασιού. Στην περίπτωση των παλαιωμένων κρασιών ισχύει ότι όσο πιο μακρυά είμαστε από την εσοδεία, αν το χρώμα είνα σκούρο και "ζωντανό" και οι αποχρώσεις το ίδιο τόσο περισσότερο αντοχή στο χρόνο έχει.
Η Διαύγεια στην περίπτωση των ερυθρών κρασιών διαφέρει λίγο από τα υπόλοιπα κρασιά. Εδώ λόγω της μεγάλης αστάθειας των ταννινών και των χρωστικών (που έχουν την τάση να συνδέονται μεταξύ τους και να μεγαλώνουν τα μοριά τους) είναι πολύ πιθανό να εμφανιστεί ίζημα ταννινών-χρωστικών. Το φαινόμενο αυτό είναι πάρα πολύ σύνηθες στα παλαιωμένα ερυθρά κρασιά (τα οποία, επίσης, σχεδόν πάντα δεν σταθεροποιούνται για λόγους διατήρησης της ποιότητας τους) όπου πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να το γνωρίζουμε ότι στον πυθμένα της φιάλης θα έχουμε ιζήματα χρωστικών. Αυτός άλλωστε είναι και ένας λόγος που οι φιάλες έχουν μια εσοχή στον πάτο τους για να μαζεύεται εκεί το ίζημα και να βλέπουμε πού θα σταματήσουμε το σερβίρισμα.
Για το Ιξώδες ισχύουν όσα είδαμε και στα λευκά κρασιά μόνο που στην περίπτωση των ερυθρών κρασιών - που ούτως ή άλλως είναι πάντα πλουσιότερα σε συστατικά από τα λευκά και τα ροζέ - τα δάκρυα είναι πάντα περισσότερα και η κίνηση πιο "αργή".